Yes we change the plan!

We zouden een drietal maanden roadtrippen door de Balkan. Na nog geen twee maanden houden we het voor bekeken. Dit is waarom.

 

Yes we feel hot

Het is hier waaaarm! Natuurlijk wisten we dat het warm zou zijn. Het is nog niet eens zo extreem warm. Ergens hadden we gehoopt dat we van die warmte zouden genieten, maar we lopen gewoon te puffen. En we zouden naar het binnenland vluchten, de bergen in, wanneer het ons te warm zou worden. Maar in Durmitor nationaal park was het weer zo slecht. De bergen zijn wisselvallig en dus onbetrouwbaar. En dan zit je daar gezellig, afgelegen, zonder slechtweer activiteiten.

Yes we chat

Het begin van de reis was goed gestart. Met de Vlamingen Els en Mathieu van de B&B in Slovenië hebben we gezellig gebabbeld. In Bihac werden we uitgenodigd door de verhuurders Amir en Ajla om samen een koffie te drinken. Maar daarna lukte het niet meer om echt contact te hebben met locals of andere toeristen. Met de backpack via het openbaar vervoer van hostel naar hostel trekken zorgt automatisch voor contact met andere toeristen. Maar nu logeerden we vooral in appartementjes (super comfortabel). Dit hadden we toch anders gehoopt, want heel eerlijk, na een tijdje met z’n tweetjes ben je wel uitgepraat.

Yes we pack

Traag reizen was het plan. Op een aantal plekken zijn we iets langer gebleven, in Bihac om uit te rusten en te plannen, in Sarajevo omdat er veel te zien en te doen is, in Trebinje door omstandigheden en Zabljak, ja, omdat we veel wilden wandelen. Maar op de andere plekken logeerden we maximaal 3 nachten. Dat betekent telkens opnieuw plannen (een betere voorbereiding kon hier wel helpen), logement zoeken en boeken, geregel met de verhuurder, zakken in- en uitpakken,… Dat had je toch kunnen weten? Euh, ja, maar we zijn het eerder moe dan voorzien.

Yes we like Balkan

Of het hier niet de moeite is? Of we het hier niet naar onze zin hebben? Zeker wel. We zijn al op fantastisch mooie plekken geweest. Maar dan heb je nog een oud kasteel, nog een meertje, nog een canyon,… Terwijl het opnieuw adembenemend is, zijn wij niet eens onder de indruk. En dat is jammer. Misschien hadden we dit wel onderschat van het lange reizen. In elk land zijn veel plekken die je moet zien en dingen die je moet doen. Butrint stond hoog op het lijstje (misschien eens tijdens een wandelvakantie vanop Corfu?) en ook Macedonië zou ons wellicht heel erg bevallen. Maar na zeven weken is het liefste wat we willen rust, niets moeten zien of doen.

Yes we staycation

Eigenlijk zijn er veel dingen die we willen doen. Zoveel dingen die we thuis willen doen.  Zoveel onafgewerkte projecten ook. We hadden al eerder bedacht om wat vroeger huiswaarts te keren en nog te genieten van de zomer in Oostende.  Een uitstapje, terrasjes, BBQ, veel vrienden zien. Daar zien we echt naar uit.

Yes we want sleep

Ook de vermoeidheid slaat toe. Reizen is echt vermoeiend. Neen, dat wil je niet horen als je hard aan het werk bent en dringend nood hebt aan vakantie. Maar toch. Naast het plannen, zakken pakken, de vele autoritten en de hitte trotseren, slapen we ook behoorlijk slecht. Vooral Sammy heeft last van slechte bedden, teveel licht en lawaai. Vermoeidheid gaat niet goed samen met echt genieten van het reizen en alle fantastischheid rondom ons.

Yes we scratch

Mijn (Karen) angst voor beren en slangen was ongegrond. Insecten, dat zijn de boosdoeners. Een dazenbeet met allergische reactie zorgde na het kamperen in Slovenië al voor een warme dikke bult op mijn voorhoofd. In Blidinje hadden ze me in veelvoud beet. Gevolg: met een dubbeldikke voet naar de dokter en een slapeloze nacht (jeuk!). In Shkodër werd ik echt compleet gek. Twee nachten lang hebben we geloofd dat ik geterroriseerd werd door bedwantsen, twee lange slapeloze nachten. Daarna waren de symptomen moeilijker te rijmen met onze bedwantsen-theorie. Dokter Google bracht opnieuw raad: netelroos, ook een fijn beestje. De zon (en zonnecrème en aftersun), een ander voedingspatroon of de vele insectenbeten? We weten het niet, maar ik reageer allergisch. En dit zagen we als een teken, een stille stem die zegt: ga naar huis.

Yes we go home

We zouden ook halsstarrig kunnen vasthouden aan ons plan. Want we hebben nu onbetaald verlof, het is een once-in-a-lifetime ervaring en we gaan die trouwe bloglezers en facebookvolgers teleurstellen (haha). Maar wat een heerlijk gevoel, nog twee maanden vakantie (net zoals de helft van mijn familie ) en niets moeten.

Not all those who wander are lost!

 

De roze kaart

Vanuit Trebinje gingen we een dagje naar Dubrovnik (dat is dus in Kroatië). Bij het buitenrijden van Bosnië stelt de douanier vast dat we het inschrijvingsbewijs van onze auto (roze kaart) niet kunnen voorleggen. We zoeken en zoeken maar vinden deze niet. We vinden enkel de kopie in onze map met papieren. Van de douanier mogen we het land buiten rijden, maar niet terug binnen. Gelukkig is de douanier van Kroatië minder oplettend en we mogen gewoon passeren.

Het origineel blijkt na navraag bij onze buren nog thuis onder de printer te liggen…

De hele dag verzinnen we allerlei doemscenario’s, maar op de terugweg proberen we het motto THINK POSITIVE te hanteren.

Aan de grens van Kroatië worden onze papieren niet gecontroleerd. Aan de slome douanier van Bosnië (een andere deze keer) geven we gewoon een paar papieren (zonder de roze kaart) en hij laat ons binnen zonder opmerkingen. Oef! Yes! We moeten onze auto hier niet laten staan.

We willen geen risico lopen voor volgende grensovergangen en laten het document opsturen met DHL. Aangezien het maar de zaterdag opgestuurd raakt moeten we wel 5 dagen wachten. Gelukkig krijgen we dat geregeld met de verhuurder van ons appartementje. Maar we zitten wel een paar dagen langer gevangen in Bosnië-Herzegovina.