Na maanden van voorbereidingen is het op maandag 7 mei 2018 eindelijk zo ver: wij vertrekken. Het is een vreemd gevoel. Het zal waarschijnlijk wel even duren tot we alles kunnen loslaten en ons volledig kunnen overgeven aan het reisgevoel.
Eind april was onze laatste werkdag. Dan volgde nog een drukke laatste week van familie zien, materiaal verzamelen, de laatste afspraken maken, nog een paar werkjes in huis, …
Ons huis wordt gedurende een paar maanden ‘bewaakt’ door de buren Neil en Caroline, nichtje Lien, en tijdens haar verlof komt Jorn er een paar weken wonen. Zo kunnen wij op onze beide oren slapen.
De auto is volgeladen met zwarte dozen van Ikea en bakken van de Colruyt. Maar waar krijgen we al die losse spullen (kampeertafeltje- en stoelen, frigobox, rugzakken, voetbal, badmintonraketjes, …) nog geplaatst? Na heel wat gepuzzel krijgt alles zijn plaats. Toch minstens tot in Bosnië.
We rijden in 2 dagen tot in Slovenië. We passeren vlot Brussel, wat een succes te noemen is. In Duitsland passeren we waarschijnlijk wel 20 wegenwerken. Er is bijna nergens echt file, maar we lopen zeker een paar uren vertraging op. Gelukkig hebben we tijd… en is het prachtig zonneweer. Na Duitsland rijden we door Oostenrijk, waarvoor we een wegenvignet van 9 euro moeten kopen (geldig voor 10 dagen), en daar bovenop moeten we nog eens 11,5 euro betalen voor een tunnel onder de Alpen. Na een klein stukje Italië (Tarvisio) rijden we via de Passo de Predil Slovenië binnen.
In de ban van de Balkan 