Eerste indrukken Albanië

Ten zuidwesten van Skhoder steken we de grens over vanuit Montenegro. Hier is er een gecombineerde grenspost (gesubsidieerd door de Europese Unie):

• In het vertrekland geef je je papieren af.
• Die worden gecontroleerd en over de bureau doorgegeven aan het aankomstland.
• En daar krijg je je papieren terug.

Zeker een efficiënt ruimtegebruik, maar is dit ook een tijdbesparend systeem? De Albanese ambtenaar deed er toch tamelijk lang over om onze papieren te controleren, waardoor ook de Montenegrijnse ambtenaar niet kon verder werken, aangezien onze auto nog steeds voor zijn loket stond.

Een Albanese politieman is geïnteresseerd in onze volgeladen auto (alles mooi afgedekt met een doek) en wil die toch even van nabij controleren. Ik toon de tent en wat kookspullen en vertel een verhaaltje dat we gaan kamperen, en daarmee is zijn honger gestild.

Er is meteen een groot verschil met Montenegro. Albanië is veel platter. Er zijn overal landbouwgronden. Maar het ziet er allemaal wat armoediger uit. Het verkeer verloopt tamelijk hectisch. Maar wij geraken zonder veel problemen in Skhoder.

Er zijn hier opvallend veel fietsers en bromfietsers. En we zien ook meteen wat paarden en ezels met karretjes. Er zijn overal snelheidsbeperkingen, maar niemand houdt zich er aan. Toegegeven, meestal is de getoonde snelheid ook absurd laag.

Van tweebaanswegen wordt het rechtse vak meestal gebruikt om te parkeren, om te fietsen, te wandelen, … Maar de Albanezen slagen er meestal toch nog in om met 2 naast elkaar te rijden. Met het nodige getoeter lukt alles wel. In Tirana zijn er meerdere rijstroken, maar de lijnen ertussen zijn meestal maar indicatief. Er wordt links en rechts ingehaald, ook al is daar geen plaats voor. En wie met een grote nieuwe bak rijdt, steekt gewoon heel de file voorbij en zet zich vooraan aan het rode licht…

Onze verzekeringspapieren zijn (misschien) niet dekkend voor Albanië (was dat de reden waarom de grenscontrole zo lang duurde?). Dus hopen we dat Ricky hier zonder kleerscheuren uit komt.

In het centrum van Skhoder, waar wij 2 nachten logeren, lijkt alles op het eerste zicht rustig en normaal. Maar in de voormiddag duiken overal winkeltjes op: hier verkoopt iemand een berg schoenen, daar wat kleren op een auto, een winkeltje voor lege recipiënten, een mobiel kraampje met worstjes, … En overal langs de weg, buiten de stad, zitten er mensen die iets van groenten of fruit verkopen. Ik vraag me af wie al die watermeloenen koopt…

Het land bevalt me wel, en valt iets meer onder de noemer ‘moeilijke landen’ maar ik voel me te moe om te genieten van deze nieuwe indrukken.