Vanuit Skhoder is het een goede 2u rijden naar Tirana. Er wordt hard gewerkt om de weg te upgraden naar een snelweg met 2×2 rijstroken. Maar in de dorpskernen rij je voorlopig toch nog aan max. 50 km/u, in de realiteit dikwijls niet meer dan 30 km/u, en daarbuiten komen we waarschijnlijk niet boven een gemiddelde van 60 km/u.
In Tirana gaan we eerst naar Bunk’Art 1. Dit bunkercomplex ligt aan de rand van de stad, en onze gps leidt ons er feilloos naartoe. Zijn wij blij dat we de laatste avond voor ons vertrek toch beslist hebben om een kaart van Europa te kopen voor de GPS… Om aan de bunker te geraken moet je nog even door een smalle tunnel, waar het verkeer geregeld wordt door een paar militairen.
De bunker werd gebouwd in de jaren 1970 om het volledige Albanese overheidsapparaat onder te brengen in geval van een kernaanval. Dit is vergelijkbaar met de bunker in Konjic. De kamers voor Enver Hoxha, vergaderzalen en communicatiekamers zijn in hun oorspronkelijke staat bewaard. De overige kamers zijn gevuld met heel wat archiefmateriaal, van de tweede wereldoorlog tot aan de val van het communisme. Te veel om alles in detail te bekijken. Engelstalige samenvattingen zijn telkens te vinden buiten de kamer.
Deze bunker is in onze ogen zeker een bezoek waard. Het geeft een beeld van het Albanese communisme.
Na het bezoek aan de bunker zoeken we een weg door het drukke verkeer naar ons hotel, in het centrum van Tirana. De stad ziet er tamelijk verzorgd en eerder westers uit. Na wat omrijden vinden we het hotel.
Om het hotel te kiezen zochten we op ‘eigen parking’. Bij aankomst lijkt dat niet het geval te zijn. Het hotel ligt aan een klein straatje waar al te veel auto’s staan. Maar er wordt wel een plaatsje gevonden net naast de ingang, als we op de stoep zo dicht mogelijk tegen de gevels parkeren. De Albanese mentaliteit staat me wel aan!
In de namiddag proberen we even een uiltje te knappen. ‘s Avonds zoeken we een lekkere pizzeria in de buurt en kijken nog in de tuin van het hotel naar een voetbalmatch op groot scherm. Daarna hopen we op een goede nachtrust. Maar om de paar minuten horen we een vervelend gezoem. Dus rond middernacht maar even gaan reclameren. En we kunnen heel ons boeltje verhuizen naar een (ruime) kamer op een ander verdiep, waar het wel rustig is. Maar de jeuk van Karen zorgt er voor dat we weer amper een oog dicht doen. Toen gingen we er nog van uit dat het bedwantsen waren, maar achteraf bleek het netelroos te zijn.
We zijn stikkapot en beslissen om die morgen nog naar huis te vertrekken. De twee resterende geboekte nachten kunnen we niet recupereren, maar dat is het laatste van onze zorgen.
Waren we langer gebleven als we meteen geweten hadden dat het netelroos was, en daardoor een paar nachten konden recupereren in Tirana? Op sommige vragen zijn er geen antwoorden. Maar we komen hier zeker nog eens terug!
In de ban van de Balkan 